Daha önce yazdığım bir yazıda bu konuya değinmiştim. “Hayvanların ortak akılları var” demiştim ve devam etmiştim de bitkilerin birbirleri ile ilişkilerini de anlatmıştım.

Bu kez bir saptamamı anlatacağım.

Komşu bahçede, yatak odamın penceresinin önüne denk gelen bir yerde minicik sarı boru çiçekleri açan bir ağaç var. Ben bu ağacı çok seviyorum, çiçeklerini seviyorum, Ege-Akdeniz bitki örneği yapraklarını seviyorum. Onunla tanışmazdan önce Alaçatı-Çamlık yolda, bir kaldırımda başka bir kardeşi ile tanışmış ve resimlerini çekmiştim. Daha sonra taşındığımız bu evde yeniden karşıma çıktı ve ben buna çok sevindim. Hem de tam sabah güneşine açtığım panjurun penceresinin karşısında, tam karşımda. Hele, hele ilk gördüğüm gün gözlerime inanamamıştım, bunun bana bir hediye olduğunu düşünmüştüm.

İşte o, minik sarı boru çiçekleri açan ağacım benim düşüncelerimi okudu ve onu sevdiğimi anladı. O da beni sevdi, sevdi diyorum çünkü bana doğru büyümeye başladı ve mevsimi geçtiği halde çiçek açmaya devam ediyor ama yalnız bana doğru gelen dalının üzerinde çiçekler var.

Gördüğünüz resmi penceremden çektim. Resimde de görüldüğü gibi diğer dalları sonbahara hazırlanıp yapraklarını sararttığı halde bana uzanan dal yeşil ve çiçekli.

Söyleseler şüpheyle bakar, inanamazdım.

Ayla Aytuna Congar

06 11 2012